Zoals beloofd,
En na al jullie lieve interesse
En uitingen van bezorgdheid
Weer eens een iets persoonlijker blogje
Maar waar te beginnen?
Wat wel en niet te vertellen?
Hoe persoonlijk is persoonlijk....?
Al 8 jaar lang
leef ik op
Positiviteit, optimisme en doorzettingsvermogen
En dan ineens
Komt er een dag
Dat dit op lijkt te zijn
De bron is uitgeput
De dag dat de werkelijkheid
Ineens wel heel erg dichtbij komt
En aangezien ik die niet zag aankomen
Althans;
Niet in deze hoedanigheid
Schrok ik me rot
Verdriet en boosheid
Sloegen om in angst
Paniekaanvallen en hyperventilatie
Ten gevolge....
Ook daar schrok ik van
En ik ontwikkelde angst voor de angst
Wat alleen maar leidde tot nog meer angst
Mijn toekomst
Mijn leven
Mijn realiteit
Het was me allemaal
Te veel
Te onzeker
Te donker
En op je meest duistere moment
Besef je ineens
Dat je NIET hoeft te kiezen
Voor die toekomst
Dat leven
Die realiteit
Je kan namelijk ook
Heel bewust kiezen
Om die toekomst niet te leven
En dit bewustzijn
Zorgde bij mij voor een immense chaos
Maar dankzij mijn lieve ouders
Die me omsloten met liefde en zorg
Dankzij mijn lieve vriendinnen
Die ieder op hun eigen manier steun boden
(zelfs wanneer ze zich in een andere tijdzone bevonden)
Dankzij mijn lieve broer
Die er ook zonder woorden voor me is
Dankzij mijzelf
(ja, dat besef ik nu)
En de wilskracht die er blijkbaar toch nog steeds is
Kies ik ervoor die toekomst WEL te leven
En potverdorie,
Ik ga uit alle macht proberen
Ondanks alles
Hem zo mooi mogelijk te maken!!
En die beslissing
Had weer een kettingreactie ten gevolge
Ik ga weer de goede kant op
Maar daarover de volgende keer meer ;)
Liefs,
Handige An